ArchitectuurNL 01 2017 - pag. 57

Hightech poëzie
Ze draaien geruime tijd mee in de creatieve wereld, de veelbelovende dertigers. Ze zijn

gedreven, talentvol en ambitieus. Ze kiezen een eigen weg, experimenteren en zoeken

nieuwe samenwerking. Deel 22 van een serie: Iris van Daalen (1985) en Ruben Thier

(1987). Techniek en poëzie, natuur en getransformeerde natuur, optische illusie en

lichtwerking, het zit allemaal in de ontwerpen van Studio Thier&vanDaalen.

Een poëtische lamp met een onzichtbare
lichtbron doet denken aan een aal die soepel
door het water glijdt of aan rollende golfjes
water. Vapour heet deze meest recente serie
lampen van Studio Thier&vanDaalen. Ruben
Thier en Iris van Daalen willen producten
maken die de wereld mooier maken, maar
die vooral een leven lang meegaan en niet
vervelen. Dat resulteert in opmerkelijke lampen,
tafeltjes, sieraden, vazen en krukjes met
ongebruikelijke vormen en materialen, soms
met een knipoog of optische illusie.
Elk materiaal dat hun aandacht trekt, vormt in
de regel het uitgangspunt. Dat kan hout zijn
of glas, maar ook een afgedankt materiaal
dat wij anders zelden te zien zouden krijgen,
maar waar de ontwerpers de schoonheid
wèl van inzien. Zo kwam Ruben oranje, zwart
of gifgroen kunststof restafval tegen in een
fabriek. Hij plaatst regelmatig containers onder
de extrusierobots om de overproductie op te
vangen. Van die afgedankte hompen snijdt
hij met behulp van een freesrobot lagen af,
zoals de jaarringen van een stuk boomstam.
Dit recyclet hij tot krukken, schalen en andere
accessoires die zo een onverwoestbaar nieuw
leven beginnen (4).

Nylon kous
Zo kwamen de ontwerpers ook een ander
industrieel materiaal tegen: een machinaal
geweven nylon kous die in grote rollen de
fabrieken uitkomt. De ontwerpers begonnen
ermee te draaien en ontdekten dat het flexibele
materiaal deels zelf de onregelmatige krulvorm
kon aannemen en dat de ontwerpers deels de
vorm konden sturen. ‘Zo werden we deelnemer
aan de vorm’, zegt Iris. ‘Die transparante
ronde geraamtes vroegen erom dat we er

iets instopten’, voegt Ruben toe. Zo is de
verrassende techniek verstopt: nergens zie je
waar het ledlicht in de staf vandaan komt. De
gemeenschappelijke fascinatie voor structuren
en bewegingen in de natuur, het contrast
tussen organische en rechte vormen en de
mix van hightech en poëzie leiden zo tot een
elegante lamp.

Een zeepbel vereeuwigen
Thier & van Daalen bouwt vaak zelf machines
om iets te kunnen vervaardigen zoals de
Showcase Cabinets. Ze bedachten een
machine die plexiglas platen in organische
vormen kan buigen zodat het zwevende glazen
zeepbellen lijken. Ook werken de ontwerpers
graag samen met ambachtsmensen. Voor de
Round Square-series werkt Thier&vanDaalen
bijvoorbeeld met meesterglasblazers van
VanTetterode Glas in Amsterdam en met
fijnhoutbewerkers. Die uitdaging leidt tot
onverwachte resultaten.
In deze serie zijn de Blue of de Smoke Grey
Bubble vases geblazen binnen een essen-
of wengéhouten frame dat niet alleen als
mal fungeert, maar juist ook onderdeel is
van het eindproduct. Timing is cruciaal; de
uitdijende glazen figuren mogen nèt niet
uit hun jasje knappen. Zo wordt glas geleid
door de dwingende structuur van het frame,
maar het nog vloeibare gloeiende materiaal
probeert ook te ontsnappen door zich door de
houten structuur heen een weg naar buiten te
wurmen en daar te bevriezen in de tijd. ‘Deze
doorlopende serie begon in 2014 met een wens
om een zeepbel te vereeuwigen’, vertelt Iris.
‘Een zeepbel past zich aan de omgeving aan
totdat-ie knapt, maar onze zeepbellen zweven
voor altijd.’

Design Academy
Het stel leerde elkaar kennen aan de Design
Academy in Eindhoven. Beide studeerden af in
2010 en begonnen een jaar later samen Studio
Thier&vanDaalen. Al werken ze ook afzonderlijk
aan projecten, die samenwerking bleek een
sterke combinatie vanwege zowel de aanvulling
op elkaar als hun gedeelde interesses. Ruben
is geïnteresseerd in de werking van oude
apparaten zoals camera’s en platenspelers,
en in de nieuwste technische ontwikkelingen.
Iris werkt eerder intuïtief, ze kijkt naar vormen
en kleuren, naar lichtwerking en transparantie.
Beiden bezitten een fascinatie voor kleur,
structuur en natuur. Het ontwerpersduo weet
de natuur te transformeren in producten die
een begrijpelijke en esthetische vormentaal
hebben en waarin verschillende materialen
en technieken versmelten zodat techniek op
een elegante en toegankelijke manier wordt
gepresenteerd.

Vitrine in parkeergarage
In 2014 won Thier&vanDaalen een pitch van
de gemeente ’s-Hertogenbosch met hun
vitrineontwerp voor het trappenhuis van
Sint Jan. Tijdens de bouw van deze nieuwe
ondergrondse parkeergarage van Studio
Leon Thier architecten (de vader van Ruben),
stuitte men op archeologische vondsten als
Mammoetbotten. Deze moesten een plek
krijgen. ‘We kozen uiteindelijk voor gelaagd
glas dat vanuit alle hoeken mooi is om te zien’,
vertellen ze. ‘De vitrines hangen in opvallende
frames van geglaspareld rvs waardoor het
eeuwig bevroren ijspegels lijken. De frames zijn
aan de trapbomen bevestigd met daartussen
de zwevende vitrines. ‘Zulke opdrachten willen
we wel vaker doen’, zeggen de ontwerpers.