Verstilde
stad
De Rotterdamse fotograaf Miriam van der Hoek maakt portretten van mensen en
gebouwen. Ze zoekt de stilte op in haar doorgaans zo drukke stad, door ’s ochtends vroeg
met haar camera op pad te gaan. Op zoek naar de essentie. Waar gaat een gebouw over,
wat maakt een gebouw nou juist dat gebouw? In het licht van de vroege ochtend tonen
gebouwen en mensen zich in al hun kwetsbaarheid.
Fotografie van Miriam van der Hoek
Gezang van een merel weerkaatst tussen
gebouwen. Het is nog donker en ik kan
de vogel niet zien. Stoplichten laten loom
knipperend oranje licht vallen op een verlaten
kruispunt. Straks, als de drukte weer begint,
zullen ze aan de slag gaan. Nu nog even niet.
Wieltjes van een rolkoffer volgen haastige
voeten over ongelijke stenen. Een sirene klinkt
in de verte. Verder is het stil.
Het is die stilte die ik op zoek om portretten
te maken van gebouwen zoals ik ze ook van
mensen maak. De stilte in mijn gewoonlijk zo
drukke stad biedt ruimte voor reflectie. Voor
echt kijken. Voor echt verbinden. Waar gaat een
gebouw over. Wat maakt een gebouw nou juist
dat gebouw.
Net zoals bij portretten van mensen ga ik
op zoek naar de essentie. Het kan kracht
zijn en bravoure. Maar ook ingetogenheid
en melancholie. In de stilte en het vroege
zondagochtendlicht lijkt het of die essentie
meer naar voren komt. Los van de afleiding van
het dagelijks leven. Waar gaat het werkelijk
om. Wat is wezenlijk. Met deze serie wil ik
uitnodigen daarbij stil te staan.
Een patroon in de bakstenen. Een ronding.
Pilaren die grootsheid geven aan een entree.
Raampartijen verdeeld met verweerde roeden.
Zonder de gebruikelijke afleiding om zich heen
laten de gebouwen zich aan me zien. Naakt.
Zoals mensen dat ook kunnen zijn zonder dat
waar ze zich normaal mee omringen.
Soms heb ik onverwachte ontmoetingen. Zoals
met een dame die me de weg vraagt maar even
moet wachten. Het juiste licht is er maar zo
kort. Tien minuten. Vijftien hooguit. Ze begrijpt
het gelukkig en heeft geduld. Voor even delen
we de verstilling. En die keer dat een jongen
wil weten wat ik aan het doen ben. Zijn adem
ruikt naar drank. Hij komt net van een feest. We
lijken totaal verschillend maar in een bijzonder
gesprek over levensvragen dat zo maar
ontstaat, blijkt dat we meer gemeen hebben
dan je op het eerste gezicht denkt.
De stad, de gebouwen en de mensen tonen
zich in het licht van de vroege ochtend in al hun
kwetsbaarheid. Ik voel me vereerd daar getuige
van te mogen zijn.
65
DOOR DE LENS VAN
Tekst en fotografie Miriam van der Hoek ArchitectuurNL
64-65-66-67-68-69_doordelens.indd 65 27-03-19 16:24
