Eindhoven bedacht hij vier ranke woontorens met elk vier zelfstandige
woonlagen. De vier gebouwen zijn geheel van hout en zijn geschakeld
met een luchtbrug die tevens balkon is voor de woningen op de
tweede en derde verdieping. ‘Ik heb bewoners de intense ervaring
willen geven daadwerkelijk tussen bomen te leven. Daarom zijn de
buitengevels bekleed met boomstammen met schors, het restmateriaal
van houtproductie feitelijk. Door die opbollende planken met een grillige
structuur staan de gevels onder een natuurlijk spanning. In het midden
van de vier woontorens staat bovendien een grote boom.’
Aanzet tot verwondering
Met zijn autonome architectuur met kunstzinnige aspiraties lijkt Dirrix
zich te onttrekken aan de tijdgeest zoals deze werd geschetst in
het recente Architectuur Jaarboek 2018-2019. Architectuur is daarin
geformuleerd als een ‘antwoord op de toenemende druk die zich
overal in het maatschappelijk en economisch domein manifesteert’,
zoals een toenemende mobiliteit en zorgvraag, verhit klimaatdebat en
overkokende huizenmarkt. Na de iconische Superdutch van het fin de
siècle en de bottom-up initiatieven en tijdelijkheid van de crisisjaren
wordt er weer naar architectuur gekeken voor oplossingen. ‘Ik focus
op het ontwikkelen van een architectuur die ons bewust maakt van de
fundamentele aspecten van het bestaan. Gebouwen die ons iets zeggen
over de plek en tijd waarin ze staan en door middel van hun gestalte
en materiaalgebruik persoonlijke verbindingen en associaties mogelijk
maken’, verduidelijkt Dirrix zijn keuze. ‘Om te spreken met de woorden
van Novalis: Romantiseren betekent ons bewust maken van de magie,
het mysterie en het wonder van de wereld. Het leert onze zintuigen
het gewone te zien als buitengewoon, het vertrouwde als vreemd, het
alledaagse als heilig, het eindige als oneindig.’
Multisensory museum
Dat betekent overigens niet dat Dirrix zich niet verhoudt tot
maatschappelijke vraagstukken. ‘Door het bevragen van de status quo
in architectuur draag ik bij aan bewustwording. Misschien moeten we
niet meer alles maar in beton gieten maar leren denken in opblaasbare
constructies. Of bouwen in samenhang met de natuur.’ Voor het Van
Abbemuseum in Eindhoven boog hij zich over het multisensory museum,
een museum dat niet alleen visueel prikkelt en uitdaagt. ‘We hebben
de witte muren vervangen door gekleurde en gekromde wanden die
uitnodigen om te worden aangeraakt, als een lichaam bijna. Het steriele
afstandelijke museum wordt zo een tactiele en haptische ervaring.’ Een
actueel en urgent thema wat daarbij werd uitgediept is inclusiviteit.
‘Wij hebben ook gekeken hoe we het museum toegankelijker kunnen
maken voor mensen met een handicap. In de wanden zitten gepolijste
geleidelijnen op verschillende hoogte voor slechtzienden en mensen met
een rolstoel. Ook hebben we de loopbrug verhoogd voor beter zicht.’
1-3. Scenografie Unfair Art Fair, Westergasfabriek Amsterdam 2018. Het
ontwerp is gebaseerd op de oorsprong van de ‘beurs’ als een architectuur
van tijdelijke bouwwerken van doeken en stokken. Vier gevouwen wanden,
elk bijna honderd meter lang vormen de algemene scenografie voor veertig
solotentoonstellingen. Openingen tussen de langwerpige ruimtes nodigen
uit om een spontane route te ontdekken. De vormen van de openingen doen
denken aan die in tenten en spelen met het harde materiaal van de wanden.
Ontwerp Tomas Dirrix, Ada Finci Terseglav • Foto’s Jeroen Verrecht. 4.
Tomas Dirrix (1988) studeerde in 2014 af aan de TU Delft, richtte in 2015
samen met Alessandra Covini Studio Ossidiana op en startte in 2017 zijn
eigen bureau, Architecture Atelier Tomas Dirrix.
4
53 ArchitectuurNL
3
50-51-52-53-54-55_platformdirrix.indd 53 09-08-19 12:29
